اللهم عجل لولیک الفرج

کسانی که در توقیع امام زمان(عج) لعن شدند

از مدعیان سفارت، در آغاز از صلحا و حتی از یاران امامین عسکرین علیهماالسلام بودند که منحرف شدند و راه تزویر پیش گرفتند. ولی از سوی امام مهدی (عج) نیز توقیعاتی مبنی بر لعن این گونه مدعیان صادر شد.

به گزارش پارس به نقل از شبستان، غیبت صغری از شهادت امام حسن عسکری(ع)از سال 260(ق)شروع می شود و با وفات سفیر چهارم، ابو الحسن علی بن محمد سمری در سال 329(ق) پایان می پذیرد.[1]

در این دوره هفتاد ساله، تاریخ اسلام پر از حوادث، تحولات و دگرگونی ها است. در همین دوره، وکالت یا به عبارت دیگر سفارت امام مهدی(عج)به چهار نفر از خواص آن حضرت:

عثمان بن سعید، محمد بن عثمان، حسین بن روح و علی بن محمد سمری تفویض می گردد.

در دوره سفرای چهارگانه:

1-به دلیل جو نامساعد در بغداد و تحت فشار بودن شیعیان، گروهی به دروغ خود را سفیر امام مهدی(عج)خواندند.

2. ادعای دروغین این گروه در حقیقت کوششی از طرف آنان به منظور منحرف کردن سفارت راستین بود.

3. تماس با آن حضرت در نهایت خفا انجام می گرفت و کسی از جا و مکان ایشان اطلاعی نداشت.

4. ضعف ایمان، نداشتن اخلاص و وجود زمینه انحراف در آنان.

5. طمع به اموالی که از این طریق ممکن بود حاصل آید.

6. پیدایش میدانی برای کسب شهرت.

این عوامل از جمله عواملی بودند که این گروه را به فکر چنین ترفندی انداخت.[2]

حکومت بنی عباس نیز در آغاز این خطوط انحرافی را تأیید می کرده زیرا یکی از پیروان شلمغانی مدعی دروغین سفارت-به نام حسین بن قاسم که از سوی هیأت حاکمه متهم به پیروی از شلمغانی و از طرف مأموران نیز تحت تعقیب بود بعدا به دستور مقتدر عباسی(319 ق)به وزارت برگزیده شد!![3]ولی این روند حمایت محرمانه از طرف حکومت ادامه نیافت و به دلایلی که خواهد آمد، دستگاه خلافت نیز ناچار در سرکوبی مدعیان سفارت وارد معرکه گردید.